Overstromingen in Australië (The Economist)

Jonge soldaten in China : zingen bij -32°

StarBucks Bunny?

StarBucks Bunny?

El Roto (21 de febrero)

Wielerkoers in Eritrea anno 2010

(foto : Chris Keulen)

Man draagt haai door straten van Mogadishu

(foto : Omar Feisal)

Life's a Funny Proposition After All (George M. Cohan) as sung in the finale of Boardwalk Empire

Verse 1
Did you ever sit and ponder,
Sit and wonder, sit and think,
Why we're here and what this life is all about?
It's a problem that has driven
Many brainy men to drink,
It's the weirdest thing they've tried to figure out.
About a thousand diff'rent theories
All the scientists can show,
But never yet have proved a reason why
With all we've thought
And all we're taught,
Why all we seem to know
Is we're born and live a while and then we die.

Refrain 1
Life's a very funny proposition after all,
Imagination, jealousy, hypocrisy and all.
Three meals a day, a whole lot to say;
When you haven't got the coin you're always in the way.
Ev'rybody's fighting as we wend our way along,
Ev'ry fellow claims the other fellow's in the wrong;
Hurried and worried until we're buried and there's no curtain call.
Life's a very funny proposition after all.

Verse 2
When all things are coming easy, and when luck is with a man,
Why then life to him is sunshine ev'rywhere;
Then the fates blow rather breezy and they quite upset a plan,
Then he'll cry that life's a burden hard to bear.
Though today may be a day of smiles, tomorrow's still in doubt,
And what brings me joy, may bring you care and woe;
We're born to die, but don't know why, or what it's all about,
And the more we try to learn the less we know.

Refrain 2
Life's a very funny proposition, you can bet,
And no one's ever solved the problem properly as yet.
Young for a day, then old and gray;
Like the rose that buds and blooms and fades and falls away,
Losing health to gain our wealth as through this dream we tour.
Ev'rything's a guess and nothing's absolutely sure;
Battles exciting and fates we're fighting until the curtain falls.
Life's a very funny proposition after all.

Screencap tekeningen Boardwalk Empire door Anneke

Panem et circenses in Egypt

Paolo Giordano : De eenzaamheid van de priemgetallen

Priemgetallen zijn alleen deelbaar door 1 en door zichzelf. Ze staan op hun plaats in de oneindige rij natuurlijke getallen, zoals allemaal tussen twee ingeklemd, maar verder uit elkaar dan de andere. Het zijn argwanende, eenzame getallen en daarom vond Mattia ze prachtig. Soms dacht hij dat ze per ongeluk in die rij waren terechtgekomen, dat ze erin vastzaten als pareltjes in een parelsnoer. Maar op andere momenten vermoedde hij dat ook zij misschien net zo hadden willen zijn als de andere, gewone getallen, maar dat ze daar om de een of andere reden niet toe in staat waren. Die tweede overweging overviel hem vooral 's avonds, in de chaotische kluwen van beelden vlak voor je in slaap valt, als de geest te zwak is om jezelf iets wijs te maken.

(p. 137)

Ahead of the curve

Daniel Bell, who died on January 25th, was one of the great sociologists of capitalism

Schumpeter

Feb 3rd 2011 | from PRINT EDITION

• 
  
• 
  

ASKED what he specialised in, Daniel Bell replied: “generalisations”. Mr Bell lived a varied life. He grew up in New York City, so poor that he sometimes had to scavenge for food. Yet he ended his days in bourgeois comfort in Cambridge, Massachusetts. He spent 20 years as a journalist, mostly as Fortune’s labour editor, before decamping to academia. His boss, Henry Luce, desperate to keep his star writer, asked him why he was leaving. He gave four reasons: June, July, August and September.
His taste for generalisations grew with the eating. He produced three of the great works of post-war sociology: “The End of Ideology” (1960), “The Coming of Post-Industrial Society” (1973) and “The Cultural Contradictions of Capitalism” (1978). On the Times Literary Supplement’s list of the 100 most influential books since the second world war, two were by Mr Bell.
Many of Mr Bell’s insights remain as relevant today as when he first broached them. For example, the transition from industrial to consumer capitalism, which he chronicled in America decades ago, is now happening in China and India. Even when he was wrong, Mr Bell was wrong in thought-provoking ways. A few hours with his oeuvre is worth more than a week in Davos (and is less likely to cause skiing injuries).
“The End of Ideology” described the political landscape of the post-cold-war world 30 years before the cold war ended. Mr Bell argued that the great ideological struggles that had defined the first half of the 20th century were exhausted. The new politics, he said, would be about boring administration, not the clash of ideals. His timing could hardly have been worse: the 1960s was one of the most ideologically charged decades in American history. Nonetheless, Mr Bell was right that the ideology of communism was doomed. In China it has given way to market Leninism. In Russia it has been replaced by kleptocracy.
Mr Bell spent the next decade and a bit working on a huge book, “The Coming of Post-Industrial Society”, a term he coined and which caught on. Many of the book’s insights—about the shift from manufacturing to services, the rise of knowledge workers and the waning of the class struggle—have now become so familiar that it is easy to forget how fresh they were in 1973. However, Mr Bell failed to spot one of the revolutions that was whirling around him: the transition from the managerial capitalism that he witnessed at Fortune to a much more freewheeling entrepreneurial capitalism. Perhaps this was the price he paid for spurning Luce and moving to academia.
Many of his other insights still bite. He argued that the old-fashioned class struggle was being replaced by other, equally vexatious conflicts: for example, between the principles of equality and meritocracy in higher education. He also anticipated the current debate about happiness by pointing out that material progress cannot eliminate the frustrations inherent in the zero-sum competition for power, prestige and the attention of the sexiest person in the room. The more people are free to rise on their own merits, the more they will race on the treadmill for status.
Mr Bell’s best book was “The Cultural Contradictions of Capitalism”. In it he raised the possibility that the material abundance that capitalism produces might destroy the very virtues that had made capitalism possible in the first place. Capitalism, as Max Weber said, depends on the Puritan virtues of hard work, thrift and deferred gratification. But modern consumerism was stimulating the appetite for instant gratification and irrational self-expression, Mr Bell worried. The Protestant ethic was being destroyed by the shopping mall and the counter-culture.
This argument is not watertight. Despite Mr Bell’s cultural contradictions and Karl Marx’s economic contradictions, capitalism is still going strong. In “Bobos in Paradise” David Brooks, a New York Times columnist, argued that a cocktail of bourgeois virtues and bohemian values can prove economically invigorating. Some of the most successful companies in recent years have been founded by such un-Puritanical figures as Sir Richard Branson (Virgin), Steve Jobs (Apple) and Ben Cohen and Jerry Greenfield (Ben & Jerry’s). High-tech companies such as Google have no difficulty in combining the profit motive with the ethos of a campus. But in one area Mr Bell was prescient: he worried that consumerism was encouraging people to borrow more money than they could reasonably hope to repay.
He was even more prescient about what might be called “the cultural contradictions of the welfare state”. This was the subject of passionate debate in the pages of the Public Interest, a journal he co-founded in 1965 with another poor-boy-made-good, Irving Kristol. The welfare state cannot last unless someone creates the wealth to pay for it. But interest groups demand ever more from the state, and politicians jostle to promise more goodies. As the welfare state expands, it can eventually undermine people’s willingness to take risks or look after themselves.
Different strokes for different folks
One of Mr Bell’s most provocative insights ran throughout his work. This was the idea that, contrary to what economic determinists such as Marx said, different “realms” of society could operate according to different principles. (Always wary of the neoconservative label that Kristol embraced with such enthusiasm, Mr Bell described himself as a “socialist in economics, a liberal in politics and a conservative in culture”.) Capitalism might co-exist just as happily with Chinese authoritarianism as with American democracy, he reckoned. In this, one hopes that the great polymath was wrong.

Geef communisme een tweede kans.

Geef communisme een tweede kans. Echt, nu zijn we er wel klaar voor

Soldaat Raqymzhan Qoshqarbaev vlagt WOII af. Waarschijnlijk in scène gezet.

door Steven de Jong

Economie

Alleen omdat we er wat slechte ervaringen mee hebben is communisme uit de gratie geraakt. Doodzonde, vindt literatuurprofessor Michael Hardt. In The Guardian betoogt hij dat onze bezitterige aard de innovatie in de informatiesamenleving remt. Wie weigert te delen blokkeert vooruitgang.

Ofwel: communisme hoort helemaal bij deze tijd, het gemeenschappelijke heeft de toekomst. Pas als we waarde hechten aan dingen die niet van ons zijn komen we als collectief tot bloei, meent de coauteur van The Idea of Communism (Verso Books, november 2010). Hardt erkent dat het concept communisme de vorige eeuw kleerscheuren heeft opgelopen. Communisme staat voor velen gelijk aan ‘totale controle van de staat van het economische en sociale leven’. Maar dat is niet de invulling die Karl Marx eraan gaf, schrijft Hardt. En daarom wordt het tijd dat we eens over die negatieve connotatie heen stappen.

We zijn meer dan dat wat we hebben
Het afschrijven van communisme heeft volgens Hardt dramatische gevolgen voor de politieke praktijk. Te vaak doen we alsof we alleen de keuze hebben tussen kapitalisme en socialisme. De kwalen van het kapitalisme bestrijden we met nationalisering en de kwalen van staatscontrole met privatisering. Dat is kortzichtig, aldus Hardt. In beide gevallen blijven we de wereld en onszelf definiëren op basis van eigendomsrelaties. Privé- danwel staatsbezit. Maar de economie bestaat uit zoveel meer dan goederen en diensten. Denk aan de productie van ideeën, informatie, beelden, kennisvormen, (programmeer)codes en sociale relaties. Zodra we dat soort immateriële zaken toe-eigenen neemt de productiviteit erom heen af, betoogt Hardt. Collectief worden we armer. Niemand behalve de eigenaar kan er meer aan sleutelen, de innovatie stokt.
Echte piraten zijn best oké
De hunkering naar bezit is volgens de professor ook niet bevorderlijk voor de klassieke industrie. Producten komen immers voort uit ideeën. Hij wijst erop dat de neiging om iets eigen te maken heeft geleid tot ernstige vormen van uitbuiting. Grondstoffen worden onttrokken aan de gemeenschap en octrooien worden ontleend aan genetische codes van planten, dieren en mensen. Dat noemt Hardt biopiraterij: bedrijven zetten het gemeenschappelijke om in eigendom. Echte piraten hebben een veel edeler roeping, voegt hij er meteen aan toe. “Zij stelen eigendom.”
Privébezit heeft ons zó dom en eenzijdig gemaakt, schreef Marx ooit, dat we zijn gaan denken dat een object alleen van onszelf is als we het hebben. Hardt wil dat we daarom weer leren de waarde van dingen in te zien die we niet bezitten. Pas dan kunnen we bergen verzetten. “Of heeft privébezit ons zo dom gemaakt dat we die waarde niet meer kunnen erkennen?”


 (nrc.nl, 04.02.11)

Komkommerveld in India

Schandelijk onderbetaald in vergelijking met vele nutteloze europoenpakkers

Mijn loon    (bron : Jobat, 04.01.2011)

Het loon van een vuilnisman: 1.300 euro netto

Naam: Lesley Platteborze (30), Leuven

• Burgerlijke staat: vrijgezel
• Beroep: vuilnisman (lader), voltijds
• Nettoloon: 1.300 euro
• Extras’: maaltijdcheques en hospitalisatieverzekering

Lesley werkt als interimkracht bij Ecowerf Leuven. Hij schuimt dagelijks de Brabantse straten af om afval te laden, samen met een collega-lader en een chauffeur. Wij vroegen hem hoeveel hij verdient.

Wat vind je van je inkomen?

Dat mag altijd meer zijn.

Zou je van werk veranderen voor een hoger loon?

Dat hangt van de job af; ze moet mij bevallen. Mijn voornaamste motivatie om te werken is centen verdienen.

Spaar je?

Ik spaar niet zoveel, een vast bedrag van 100 euro per maand.

Wat is je grootste kost?

Ik geef het meeste geld uit aan voetbal, meer dan aan wonen of eten. Ik ben fan van Anderlecht en volg hen overal, ook de buitenlandse matchen.

Waar kan je echt geen geld aan geven?

Aan prullen, dingen die echt niet nodig zijn of hypocriet zijn.

Waar geef je graag geld aan uit?

Aan kleren, eten en voetbal.

Stel dat je morgen een fikse loonsopslag krijgt. Wat doe je met het geld?

Op mijn bankrekening zetten en als het echt genoeg is, zou ik er een wereldreis mee maken.

(kg) 

• Het loon van een vrachtwagenchauffeur: tussen 1.600 en 2.000 euro netto

• Het loon van een clarkchauffeur: 1.750 euro netto

• Het loon van een gemeentearbeider: 1.300 euro netto

• Het loon van een milieuwerker bij Ivago: 1.450 euro netto

Paolo Giordano : De eenzaamheid van de priemgetallen

-'Vind je het echt zo leuk om te leren?'
Mattia knikte.
'Waarom?'
'Dat is het enige wat ik kan,' zei hij zachtjes. Hij zou graag hebben gezegd dat hij leren leuk vond, omdat je het in je eentje kunt doen, omdat alles wat je leert al dood is, koud en uitgekauwd Hij zou graag hebben gezegd dat de bladzijden in schoolboeken allemaal dezelfde temperatuur hebben, dat ze je de tijd geven om te kiezen, dat ze nooit iemand kwaad doen en dat jij hun ook geen kwaad kan doen. Maar hij zei niets.
(p. 96-97)