maandag 21 november 2011
zaterdag 19 november 2011
donderdag 17 november 2011
maandag 14 november 2011
zondag 13 november 2011
Chris Serroyen (ACV) over het liberale Europa
Een bazooka tegen asociale plannen
03 / 11 / 2011Rember nine fifteen. Op 15 september 2008 viel Lehman Brothers om in de Verenigde Staten. Het was het epicentrum van een wereldwijde schok op de financiële markten, die zich vervolgens doorzette op de reële economieën en iets later op de nationale arbeidsmarkten. De sociale zekerheid beleefde toen hoogdagen. In landen met een uitgebouwde sociale zekerheid, België voorop, werkte ze als schokdemper, als automatische stabilisator in het jargon. En konden er ineens ook substantiële verbeteringen af. Zoals bij ons voor de tijdelijk werklozen (van 60% naar 75 of 70% van het begrensde loon) en voor de volledig werklozen (hogere uitkeringen in het eerste jaar werkloosheid en voor langdurig werkloze alleenstaanden). In landen zoals de Verenigde Staten en China was het de trigger voor de uitbouw van een iets fatsoenlijker sociale zekerheid.We zitten meer dan drie jaar verder. En wat is van die feel good rond de sociale zekerheid overgebleven? Niks. Niente. De werkloze werd van slachtoffer opnieuw dader. De niet-actieve is opnieuw een blok aan het been in plaats van een reden tot solidariteit. De sociale zekerheid is opnieuw een obstakel voor groei in plaats van een rem op afgroei. En de vakbonden die tegen die stroom trachten op te roeien, worden wegens zoveel onverantwoordelijkheid keer op keer gebrandmerkt als doodgravers van de solidariteit. Met als favoriet mikpunt vandaag de langdurig werklozen. Een deel van die langdurig werklozen vandaag behoort nochtans tot de zwaarste slachtoffers van de financiële crisis. Ofwel omdat ze in 2008 en 2009 werden gedumpt en vandaag bij de ongelukkigen horen die niet opnieuw aansluiting wisten te vinden op de arbeidsmarkt. Ofwel omdat ze toen al werkloos waren, maar bij sollicitaties sindsdien werden weggedrumd door de nieuwe bulk van werklozen, vaak met betere profielen.
Mainstream
Nu, inzake stigmatisering van gerechtigden op sociale uitkeringen zijn we wel wat gewoon. Minder gewoon is hoe dit ook tot het mainstreamdenken is gaan behoren. En hoe je in de regeringsvorming vandaag ziet hoe ongemeen zwaar de sociale uitkeringen dreigen te worden aangepakt.
Drie groepen dreigen binnenkort bijzonder hard te worden getroffen: de jonge werklozen, de langdurig werklozen en de oudere werknemers.
De formateursnota van Di Rupo van juli dit jaar ging al bijzonder ver. In het bijzonder met het voorstel om alle werklozen na verloop van tijd op een minimumuitkering te zetten, met in de oude dag op de koop toe een tweede inlevering door een geringere gelijkstelling van werkloosheidsperiodes voor het pensioen. Met een eerste reeks maatregelen naar oudere werknemers die ontslagen worden (beperking brugpensioen) of minder willen gaan werken (beperking landingsbanen). En met een voorstel om de budgetten voor de welvaartsvastheid van de sociale uitkeringen met 40% te verminderen. Dat is over twee rondes bekeken direct een aderlating met meer dan 500 miljoen euro op de kap van sociaal zwakkeren.
Maar uit wat vanuit de onderhandelingen van de voorbije twee weken doorsijpelde, is af te leiden dat het veel zwaarder wordt dan dat. Waarbij het de bedoeling lijkt om werknemers die hun job verliezen al vrij snel op een lagere uitkering te zetten. Om uiteindelijk te belanden op een minimumuitkering die voor een gezin minstens 30% en voor een alleenstaande 11% onder de Europese armoedenorm zit. Er circuleerden vorige week zelfs scenario’s om daar nog 20 euro per maand af te doen.
Zoals de eerste voorstellen van Di Rupo naar de oudere werknemers inmiddels zouden zijn aangedikt tot een werkelijke tsunami van eindeloopbaanmaatregelen. Dit dreigt veel erger te worden dan het Generatiepact, onder meer omdat geen poging meer wordt gedaan om wat te nuanceren onder meer volgens de zwaarte van het beroep. Of om iets extra te doen naar jonge werklozen of naar werknemers in het spitsuur van hun loopbaan. Integendeel. Ook de jongeren worden geraakt, in hun wachtuitkeringen. En het tijdkrediet zou verder worden afgebouwd. Laat staan dat een poging zou gebeuren om ook de werkgevers voor hun verantwoordelijkheid te plaatsen, inzake opleiding, begeleiding, kwaliteit van jobs en tewerkstellingskansen voor ouderen. Zodat je alleen maar gaat versterken wat we de voorbije jaren al meemaakten: tot de leeftijd van 60 jaar weliswaar veel minder brugpensioenen, maar wel veel meer gewone oudere werklozen. Met vanaf de 1ste dag al een veel lager inkomen dan bij brugpensioen. Met een merkelijke hogere kans op armoede bij langdurige werkloosheid dan bij brugpensioen. En met bovenop een fikse aderlating bij overstap op pensioen later.
Santiago
Waarom moeten de gerechtigden op sociale uitkeringen en de oudere werknemers almaar harder bloeden? Omdat al een tijd datgene aan het gebeuren is waarvoor we deze zomer al waarschuwden. Het aanlokkelijke inkomstenluik van de formateursnota wordt onder de verenigde druk van lobbygroepen, werkgeversorganisaties, denktanks, in een klimaat van antifiscaal populisme uitgekleed. Ik heb dat eerder het Santiago-effect genoemd, naar de oude visser van Hemingway. Die, eens aan land, vaststelde hoe de vette vissen die hij langszij had meegesleurd, door de haaien waren weggevreten en nog slechts de graat overbleef. Hoe minder bereidheid wat te halen bij de sterke schouders, hoe meer moet worden gehaald bij de tengere schouders.
Wiegendood
En dat alles uiteraard onder luide aanmoediging van Europa. Het nieuwe project Europa 2020, met nota bene een doelstelling om de armoede en uitsluiting in Europa drastisch te verminderen, is inmiddels een wiegendood gestorven. Geheel overruled door de economic governance. Geheel ten prooi aan de neoliberale fetisjen van de Ecofin-filière: lagere werkloosheidsuitkeringen, afbouw van eindeloopbaanregelingen en bikkelharde sanering aan de uitgavenkant, vooral in de (“passieve”) sociale zekerheid.
Parasieten
Misschien nog het meest ergerlijke is hoe men de gerechtigden op sociale uitkeringen unisono een signaal stuurt dat ze vandaag eigenlijk maar parasiteren op de werkenden. Dat ze de luie hangmat van de sociale zekerheid, zoal niet het frauderen met sociale uitkeringen, verkiezen boven de noeste inzet voor de verdere uitbouw van de welvaartsstaat. Aangevuld met een signaal naar de ouderen dat al die bijzondere beschermingsmaatregelen naar oudere werknemers alleen maar de toekomst van de jongeren bezwaren. En met een nieuw soort xenofobie, door inwoners van buitenlandse komaf al maanden te vereenzelvigen met uitkeringsfraude (ook als bliksemafleider voor de strijd tegen de fiscale, loon- en bijdragefraude).
Zonder er maar even stil te staan dat er misschien ook een probleem is van voldoende jobs, van kwaliteit van jobs, van toegang tot jobs. Zonder nog enige aandacht voor de vanzelfsprekendheid dat je de werkloosheid eerst en vooral oplost door werk te creëren en beter te verdelen, door de werkloosheid en niet de werklozen te bestrijden.
Zonder nog maar enig inlevingsvermogen. In wat het is van dag tot dag te moeten rondkomen met een schamele uitkering. In wat het is om werkloos te zijn en keer op keer de deur op de neus te krijgen. In wat het is om als oudere werknemer aan de slag te blijven of aan de slag proberen te gaan. In wat het is om als invalide of gehandicapte door het leven te moeten… En zonder ook maar een enkele inspanning te vragen van de werkgevers, tenzij op geduldig papier.
Stand still
Als de regeringsonderhandelaars er niet van kunnen worden overtuigd dat ze in hun blinde saneringsijver asociaal bezig zijn dan moeten we desnoods maar de juridische bazooka bovenhalen. Heeft iemand van de regeringsonderhandelaars er al even bij stilgestaan dat ze evenmin vanuit grondwettelijk oogpunt niet goed bezig zijn? Artikel 23 van de Grondwet garandeert immers het recht op sociale zekerheid en sociale bijstand en ruimer het recht op een menswaardig leven. En verhindert volgens het Grondwettelijk Hof dat het beschermingsniveau in aanzienlijke mate wordt verminderd, “zonder dat daarvoor redenen zijn die verband houden met het algemeen belang”. Dat noemen ze het standstill beginsel. Wat ook teruggaat op internationale verdragen. Al moet je niet naïef zijn. Uiteraard gaat de nieuwe regering zich trachten te verschuilen achter het achterpoortje dat het Grondwettelijk Hof laat. Maar het loont alvast de moeite een dossier beginnen voor te bereiden voor het geval men collectief doof blijft voor de wanhoop van wie van een uitkering moet leven.
Chris Serroyen
Hoofd ACV-studiedienst
zaterdag 12 november 2011
maandag 31 oktober 2011
Juan José Millàs : Una leccion de tenebrismo (A. Merkel)
Retrato en claroscuro de la canciller alemana, Angela Merkel. Sus herramientas de trabajo parecen una naturaleza muerta. Su actitud, la de alguien a punto de hacernos un ERE.
(El Pais Semanal 30 octubre 2011)
maandag 24 oktober 2011
Juan José Millàs : Intercambiables
El presidente de Bankia, Rodrigo Rato, y el vicesecretario de Comunicación del PP,Esteban González Pons, en Canarias. 'Bankero' (con k de okupa) y político, mano a mano.
Rato preside un banco y González Pons pertenece al partido que colocó a Rato en ese banco. Los dos están muy contentos porque entre la economía y la política, como entre la mente y el cuerpo, se dan a veces intercambios de estímulos que provocan euforia. Si el cuerpo, al enamorarnos, se vuelve tan ligero que podríamos volar, cuando el bankero (con k de okupa) se politiza, roza el cielo, lo mismo que el político cuando se bankiariza. Esta imagen es una buena metáfora de esa unión profunda entre el espíritu y la materia, el día y la noche, lo recto y lo curvo, aunque no sabríamos decir quién representa una cosa y quién la otra. ¿Es Rato la mente y González Pons el músculo, o viceversa? Imposible de adivinar, más bien parece que no hay fronteras entre uno y otro, que sus lugares son intercambiables. Podríamos, con la ayuda del programa de fotografía adecuado, colocar la risa del señor de la izquierda en el rostro del de la derecha, y al revés, sin que el mensaje se modificara. Y si sacáramos al del PP con la corbata del de Bankia y al de Bankia con la camisa abierta de González Pons, tampoco ocurriría nada. Las relaciones entre la política y la economía se parecen asimismo a las del sueño con la vigilia en el sentido de que no sabemos si aquél determina las decisiones de ésta o ésta las de aquél. En todo caso, no se pierdan el detalle de la mano izquierda del bankero (con k de okupa) tapando el micrófono, para que no escuchemos las cochinadas que se dicen la economía y la política tras echar un polvo de los que hacen historia.
dinsdag 4 oktober 2011
maandag 19 september 2011
Los jefes del tinglado, por Juan José Millàs
Los jefes del tinglado, es decir los otros verdaderos criminales
"Os vamos a buscar, acusar y castigar", avisaba el primer ministro británico, David Cameron, en el Parlamento el 11 de agosto. ¿Se refería a los especuladores de la economía? No.
He aquí al primer ministro de allí en el instante de pronunciar las siguientes palabras: "A la minoría de los sin ley, a los criminales que se han quedado con todo lo que han podido, hoy les digo: os vamos a buscar, os vamos a encontrar, os vamos a acusar ante los tribunales, os vamos a castigar, vais a pagar por todo lo que habéis hecho". Dado que Europa se iba en esos mismos instantes a la mierda, pensamos que se dirigía a los especuladores, a los directores de las agencias de calificación, a los traficantes de deuda, a los directivos de los fondos de alto riesgo (de alto riesgo para nuestras pensiones de jubilación). Qué ingenuidad la nuestra. ¿Se imaginan a un primer ministro europeo increpando de ese modo a los causantes de los recortes sociales llevados a cabo en los barrios más pobres de sus urbes? ¿Se lo imaginan amenazándoles con la posibilidad de reducir sus movimientos de capital o de cortar sus comunicaciones inalámbricas para evitar transferencias de dinero capaces de hundir la economía de un país? ¿Veremos algún día las fotografías de estos vándalos con corbata de seda, bajo la leyenda de "se busca", en los aeropuertos, en los telediarios, en las salas de estar de las comisarías? Sospechamos que no, sospechamos que hay forajidos que caen bien a las personas de orden como Cameron, y les caen bien porque en última instancia son los jefes del tinglado y los que deciden, por tanto, dónde aflojar la presión y dónde mantenerla. Por eso a veces nos duele la Bolsa; a veces, la deuda soberana, y a veces, los suburbios de Manchester, Londres o Madrid.
(El Pais Semanal, 11/09/11)
zondag 18 september 2011
North Korea
The totalitarian regime groups North Koreans into 51 social categories, graded by loyalty to the regime. Of those groups, 29 are considered to make up an underclass that is hostile or at best ambivalent towards the regime.
(The Economist, 17/09/11)
(The Economist, 17/09/11)
Education (The Economist, September 17th 2011)
- Dan Goldhaber of the University of Washington claims that "non-school factors", such as family income, account for as much as 60% of a child's performance in school.
- schools free of government control and run by non-state providers are adding quality to the mix
- An emphasis on better teacher quality is a common feature of all reforms. Countries like Finland and South Korea make life easier for themselves by recruiting only elite graduates, and paying them accordingly.
- The four secrets of success : decentralisation (handing power back to schools) ; a choice of underachieving pupils ; a choice of different sorts of schools ; and high standards for teachers.
- schools free of government control and run by non-state providers are adding quality to the mix
- An emphasis on better teacher quality is a common feature of all reforms. Countries like Finland and South Korea make life easier for themselves by recruiting only elite graduates, and paying them accordingly.
- The four secrets of success : decentralisation (handing power back to schools) ; a choice of underachieving pupils ; a choice of different sorts of schools ; and high standards for teachers.
zaterdag 17 september 2011
maandag 25 april 2011
Addiction
NeatoShop
These are just a sample of the hundreds of neat household items, t-shirts, and toys available at the NeatoShop! Great gifts for any occasion -and don't forget to buy something for yourself!
Miss C
radiofox@gmail.com
Navigation
Visitor Tools
Affiliate Sites
Blogs
Social Media & Sharing
Bookstore
Overheard
Other Stuff
Login
Monday
Apr252011
Escape from the Lab
Monday, 04.25.11 @ 12:03PM 
A rabbit one day managed to break free from the laboratory where he had been born and brought up. As he scurried away from the fencing of the compound, he felt grass under his little feet and saw the dawn breaking for the first time in his life. "Wow, this is great," he thought.It wasn't long before he came to a hedge and, after squeezing under it he saw a wonderful sight-lots of other bunny rabbits, all free and nibbling at the lush grass.
"Hey," he called. "I'm a rabbit from the laboratory and I've just escaped. Are you wild rabbits?"
"Yes. Come and join us," they cried.
Our friend hopped over to them and started eating the grass. It tasted so good. "What else do you wild rabbits do?" he asked.
"Well," one of them said. "You see that field there? It's got carrots growing in it. We dig them up and eat them."
This, he couldn't resist and he spent the next hour eating the most succulent carrots. They were wonderful.
Later, he asked them again, "What else do you do?"
"You see that field there? It's got lettuce growing in it. We eat them as well."
The lettuce tasted just as good and he returned a while later completely full.
"Is there anything else you guys do?" he asked.
One of the other rabbits came a bit closer to him and spoke softly. "There's one other thing you must try. You see those rabbits there," he said, pointing to the far corner of the field. "They're girls. We shag them. Go and try it."
Well, our friend spent the rest of the morning screwing his little heart out until, completely worn out, he staggered back over to the guys.
"That was fantastic," he panted.
"So are you going to live with us then?" one of them asked.
"I'm sorry, I had a great time but I can't."
The wild rabbits all stared at him, a bit surprised. "Why? We thought you liked it here."
"I do," our friend replied. "But I must get back to the laboratory. I'm dying for a cigarette."
Abonneren op:
Posts (Atom)